منه کدبانو!!

مامانم با کللی امید و آرزو گف فردا ظهر که من نیستم بادمجون بپزون واس خودت!(البته یه چیزای مبهم دیگه ایم الان داره یادم میادا!) (حواسم کجاس دختر؟!)

.

خلاصه خوردم و کللیم به خودم افتخار کردم چون بعداز ظهر که از کلاس برمیگشتم فضاش بوی خونرو پر کرده بود(!)   به به! به به!

ولی دیدم مادر گرام همچی یه جور دلسوزانه ای داره منو مینگره!

+

_

+خوردی؟

_آره خب!

+اونوخ مزه ی همیشگیو میداد؟!

_

+...

.

خیلی ضایس آدم فرق کدو و بادمجونو ندونه؟!

اصا از زندگانی نا امیدش کردم!